محمد سلیمانی، وزیر وقت ارتباطات و فناوری اطلاعات در فروردین سال 1386 اعلام کرده بود که این شبکه طبق پیش‌بینی‌ها ظرف 2 یا 3 سال آینده به شکل مطلوب راه‌اندازی خواهد شد. در خرداد ماه همان سال یعنی سال 1386، خبر رسید که هیأت دولت به شرکت مخابرات ایران اجازه داده است ٥ هزار و 660 میلیارد ریال از محل منابع داخلی خود را طی ٣ سال برای ایجاد این شبکه سرمایه‌گذاری کند.
وزیر وقت ارتباطات و فناوری اطلاعات که این خبر را داده بود اضافه کرد: با تلاش‌های انجام شده، طراحی شبکه ملی اینترنت به پایان رسیده و اجزای آن مشخص شده است و با این مصوبه وارد فاز اجرایی این پروژه خواهیم شد.
چند ماه پیش رضا تقی‌پور، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در یک اظهارنظر عجیب اعلام کرد که شبکه ملی اینترنت در کل برنامه‌ای است که حداقل 3 الی 4 سال به طول خواهد انجامید و در طول برنامه پنجم با توسعه در فازهای مختلف به‌صورت کامل محقق خواهد شد.
اکنون نیز عبدالمجید ریاضی، معاون برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات از ارائه اینترنت ملی با حجم بالا و بدون محدودیت سرعت تا 3 سال آینده خبر داده است. وی با بیان اینکه اینترنت ملی در برنامه پنجم توسعه با نام شبکه ملی اطلاعات آمده، اعلام کرد: بر همین اساس دولت مکلف شده آن را تا پایان برنامه پنجم راه‌اندازی کند. وی در پاسخ به این پرسش که شبکه ملی اینترنت چه زمانی راه‌اندازی می‌شود، اعلام کرد: راه‌اندازی اینترنت ملی یک فرایند مستمر است و به‌نظر می‌رسد ظرف 2 تا 3 سال آینده، کاربران ایرانی صاحب اینترنت ملی شوند. اینترنت ملی را به نوعی می‌توان اینترنت بومی‌سازی شده و یا نسخه ایرانی و محلی از اینترنت جهانی دانست که قرار است سیاست‌های داخلی بر آن حاکم شود.
بدین‌ترتیب مشخص نیست بالاخره اینترنت ملی 3 سال، 4 سال، 5 سال یا چند سال دیگر راه‌اندازی خواهد شد. حتی اگر بپذیریم که راه‌اندازی این شبکه با نام شبکه کلی اطلاعات تا پایان برنامه پنجم تکلیف شده است، چون هنوز خود برنامه پنجم تصویب نشده است نمی‌توان برای راه‌اندازی این شبکه تاریخ دقیقی معین کرد. بدین‌ترتیب شبکه‌ای که خود از اساس در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و جزئیات آن برای کارشناسان این حوزه نامعلوم است، در فضایی تیره و غبارآلود قرار گرفته و حتی از سرنوشت بودجه ٥ هزار و 660 میلیارد ریال تصویبی هیات وزیران برای آن و نحوه هزینه‌کرد آن اطلاعی در دست نیست و هیچ گزارش رسمی درباره مراحل پیشرفت این پروژه برای عموم مردم، رسانه‌ها و یا نمایندگان مجلس منتشر نشده است و ظاهرا وزارت ارتباطات ترجیح می‌دهد این وضعیت ابهام آلود همچنان ادامه پیدا کند و راز و رمز پروژه اینترنت ملی در پشت اتاق‌های دربسته یک معاون وزیر که اکنون تغییر موقعیت داده است، سر به مهر باقی بماند.
خبرنگاران در میان خود به استناد ادبیات ارتباطی، از عناصر شش گانه خبر تحت عنوان سه «که» و سه «چه» نام می‌برند؛ یعنی هر خبر باید به سه که یعنی که، کجا و کی و سه چه یعنی چه، چرا و چگونه پاسخ دهد. خبر راه‌اندازی اینترنت ملی به هیچ‌یک از این عناصر خبری پاسخ نمی‌دهد: که؟ کجا؟ کی؟ چه؟چرا؟ چگونه؟
